Artykuły

Każdy kto kiedykolwiek uczył się bądź odrobinę zapoznał ze starożytnym językiem Indii – sanskrytem – na pewno zauważył jak wiele ten język ma wspólnego z językiem polskim. Nie tylko całe słowa brzmią identycznie, ale mają podobne znaczenie. Tak samo jest z religią. W hinduizmie i religii dawnych Słowian również można znaleźć wspólne elementy. Jak to się stało?

Jak wiadomo Polacy należą do ludów słowiańskich, a ludy słowiańskie należą z kolei do wielkiej rodziny Indoeuropejczyków. Posiadamy wspólne pochodzenie i mówimy podobnymi językami, a właściwie mówiliśmy, bo w ciągu tysięcy lat ludy zaczęły wędrować w różne strony i ich języki zaczęły się rozwijać oddzielnie. Dzisiaj nie zrozumiemy Anglika, Portugalczyka, Irańczyka czy Hindusa z Indii Północnych, a przecież mówią językami należącymi do rodziny indoeuropejskiej. Według jednej z teorii Indoeuropejczycy zamieszkiwali początkowo stepy na północ od Morza Czarnego, bądź zachodnią część Azji. To stamtąd rozpoczęła się ekspansja na zachód Europy. Około III tysiąclecia doszło do rozpadu na wiele grup etnicznych. Wyodrębnili się m.in. Celtowie, Germanie i ludy romańskie. Słowianie i Bałtowie (dzisiejsi Łotysze i Litwini) wyruszyli najpóźniej do Europy. Część ludów wyruszyła natomiast na południe Azji, gdzie stworzyli Persję i podbili autochtoniczną ludność Drawidów na północny subkontynentu indyjskiego. Byli to tzw. Ariowie. Słowo „arya” w sanskrycie oznacza ‘szlachetny”. To dzisiaj dzięki nim Hindusi z północy kraju, Afgańczycy, Pakistańczycy i Irańczycy mówią językami indoeuropejskimi. Istnieje natomiast teoria, która mówi, że Ariowie, Słowianie i Bałtowie należeli kiedyś do jednych i tych samych ludów wewnątrz ludów indoeuropejskich, ale rozdzielili się wyruszając w dwie różne strony.

Jakie istnieją na to dowody? Pradawna kultura Słowian i kultura starożytnych Indii posiadały wspólne cechy. Widać to m.in. w religii. Słowianie czcili boga Świętowita, który posiadał cztery twarze, podobnie jak hinduski stwórca świata – Brahma. U Słowian Połabskich istniała bogini Siwa ( znana też jako Żywia) natomiast u Hindusów – bóg Śiwa. O podobieństwie obu religii świadczą też starożytne dzieła literackie. W Bułgarii i Rosji znajdują się tzw. „Księgi Koljady” oraz „Słowiańskie Wedy” w których można znaleźć historie o Kryszeniu i Wisznim. Są one niesamowicie podobne do znanych w mitologii indyjskiej Krysznie i Wisznu. Również święte księgi hinduizmu – Wedy – oznaczają po polsku „wiedza” co również świadczy o podobieństwie języków. W Rosji w miejscowości Staraya Maina odnaleziono także niedawno figurkę Wisznu, która prawdopodobnie pochodzi z VII-X wieku. Istnieją też podejrzenia, że niektóre nazwiska występujące w Polsce jak Wiśniewski, Wiszniewski, Siwiec, Siwiecki czy Kalinowski wywodzą się od imion bóstw, które dzisiaj czczone są w hinduizmie (Wisznu, Siwa i Kali).

Także w językach znajdziemy wiele podobieństw. Pomimo tego, że sanskryt i języki Słowian oraz Bałtów rozwijały się przez wiele lat w całkowitej izolacji niektóre wyrazy są niemal identyczne. Jakie są to słowa? Głównie związane są z religią, filozofią, rodziną, człowiekiem i naturą np. „bhaga” oznacza „bóg”, „nabhas” to „niebo”, „dam” oznacza „dom”, „mati” to matka, „ogni” – „ogień”, „nasa” – „nos”, „para weda” oznacza „prawda” lub „pra wiedza”. Na pewno każdy słyszał też o Buddzie – założycielu buddyzmu. Budda kojarzyć się może ze słowem „budzić” i słusznie, bo oznacza właśnie „przebudzony”. A skąd pochodzi nazwa najwyższych gór na świecie, czyli Himalajów? „Hima” w sanskrycie to po polsku „zima” i „śnieg”, a „alaja” to „leżący” lub „siedziba”. Nazwę gór można więc przetłumaczyć jako „siedziba śniegu” lub „siedziba zimy”. A jak brzmią sanskryckie liczebniki? Polak zrozumie prawie wszystkie:

jeden – eka

dwa –dwi

trzy – tri

cztery – czatur

pięć – panczan

Jedna z historycznych krain, która znajduje się dzisiaj na granicy pakistańsko-indyjskiej nosi nazwę Pendżab (w hindi wymawia się „pandźab”). Słowo to oznacza „Pięciorzecze” i wywodzi się od słowa „pancz” czyli „pięć” i „ab” – woda. Każdy lepiej obeznany w symbolach dawnych Słowian i Hindusów na pewno słyszał o swastyce. Dzisiaj swastyka kojarzy się najczęściej ze znakiem hitlerowców. Niemiecka partia nazistowska NSDAP zupełnie zmieniła pierwotne znaczenie starożytnego symbolu, a przecież jest to jeden z symboli Ariów. W sanskrycie słowo „swastyka” znaczy „przynoszący szczęście”. To symbol, który jest właściwie znany w wielu kulturach i religiach na całym świecie. Swastyka była również symbolem Polski. Można ją znaleźć na denarach – monetach Mieszka I i Bolesława Chrobrego, którzy byli pierwszymi władcami Polski, a także na mundurach żołnierzy Wojska Polskiego. O wspólnym pochodzeniu Hindusów jak i Słowian świadczą także najnowsze badanie genetyczne. Haplogrupa o nazwie R1a1 to zespół genów charakterystyczny dla mieszkańców Europy Środkowo-Wschodniej, Azji Centralnej, Iranu i Północnych Indii.